Chapter 1 - Koud/cold.

Ik word koud.
En mijn gevoel stroomt op iedere traan die ik laat weg.
Totdat er niks meer over blijft.
Maar toch, om een rede die ik niet weet,
blijft er toch steeds een klein, dim lichtje branden.

Het blijkt moeilijk te zijn om iets simpels als ‘dank je’ te zeggen.
In de plaats daarvoor krijg ik een snauw,
of een preek dat ik niet genoeg doe.

Als ik bij jou in de buurt ben voel ik me meestal niet eens als een leven wezen.
Meer een ding, dat moet dan wat en wanneer je het zegt.
Het liefst ook nog hoe je het zegt.

Ooit eraan gedacht hoe dat is?
Ooit gedacht dat ik mijn eigen leven wil leiden.
Ik kan zelf leven, dat hoef jij niet voor mij te regelen.

You are not authorized to comment here. Your must be registered and logged in to comment