Chapter 1 - het einde
Submitted October 20, 2007 Updated October 30, 2007 Status Complete | Herrineringen komen terug en het verleden komt dichterbij, zijn hun iets goeds of slechts? Wie komt erachter en wie zal het stoppen? Of zullen zij het zelf tegenhouden? Vragen worden hier beantwoord. Seizoen 1!
Category:
Anime/Manga » Yu-Gi-Oh! series » Groups/Couples |
Chapter 1 - het einde
Chapter 1 - het einde
~In the end~
Er zijn geen wolken te zien, niets behalve een eindeloze blauwe vlakte zonder enige vlekken. Zelfs geen mens in de buurt, daar was ik blij om. Want ook al waren er geen wolken, de zelfde gevolgen hadden mijn ogen. Op hun weg om uit te barsten in hevige donder wat bij mensen een eeuwige indruk zou kunnen achter laten. Er is wel een vreemde man bij me. Ik weet alleen zijn naam niet ,dat is oké, zolang hij mij maar niet kent.
“Dat is dan $50,- dollar jonge dame.” Is wat een onbekende man zei, maar toen hij naar mij keek zei hij.
“Vergeet het maar, zo is het goed.” en knip oogde terug naar mij, hij deed het alleen zoals het normaal was bedoeld. Maar meer met bezorgende blik. Zou hij mij hebben gezien?
Ik vraag het mezelf af. Na dat moment stapte ik uit de auto. En zodra hij weg reed begon ik zo hard te rennen als ik kon. In de droge woestijn, waar het nooit regende. En de meeste mensen nog nooit regen hebben gezien, zag ik zelf wel een plaatselijke bui die ik zal verbergen tot in de eeuwigheid. niemand het ooit kunnen na vragen want het zal verborgen worden in de oude rust plaats met mij. Waar ik hem op een dag weer zal ontmoeten, ook al is het de reden waarom ik ben weggegaan.
Waarneer ik aankwam dacht ik...
“Zal hij me vergeten, houd hij misschien nog van me?” Met een expressie op mijn gezicht die mijn gedachte verraadde.
Maar voordat ik mijn ogen kon dicht knijpen hoorde ik een aantal voetstappen de rust plaats binnenkomen ook wel genoemd als tombe.
“Natuurlijk doet hij dat niet! En als hij er alleen al aan denkt dan sla ik hem zo hard op z’n kop dat hij..” Maar de eerste stem haar zin werd afgebroken door de volgende.
“We begrijpen je punt al Semmao, en je hebt gelijk!” Was wat de tweede stem zei.
“Meru jij altijd met je verkeerde aanmoedigingen. Waarneer leer je het nou ‘s…” En de laatste stem zuchten, ik herkende ook nog alle drie de stemmen, maar of ik dat wilde ben ik nog steeds niet zeker van.
“Semmao,Meru,Akurem? Wat doen jullie hier en hoe vonden jullie me?” Was wat ik zei met een trillende stem.
Ze legde me uit dat ze me waren achtervolg om te vragen of ik het wel zeker wist. Omdat vele mensen ook ongerust waren zoals Mana en Musad Magician. Ze proberen zelfs Joey en Yugi bezig te houden zodat ze nog van niks weten. Ook Seto was erg bezorgt op zijn eigen Kaiba-achtige manier.
“Maar dit gaat over mij!” schreeuwde ik zo hard mogelijk.
“Mijn leven..Mijn beslissing!” Was wat er tenslotte uit mijn mond kwam, met regendruppels die over beide wangen rolden. Ook met die woorden schoof ik de deksel van de tombe af.
“Vaarwel.” En ik keek hun bezorgde gezichten nog één laatste keer aan met kwaaie ogen die vuur spuwden. En vervolgens klom ik in de koude tombe. Waar ik voor altijd zal liggen.“Dat is het beste..” Zei ik tegen mezelf. Ik vroeg me af of ze het hadden over dat hij me zal niet zal vergeten of dat hij niet van me houd. Dat deed me erg aan hem denken ,hoe we elkaar ontmoette, hoe we samen leefde, de vrolijke en sombere tijden. En nog steeds niemand weet of het iets goeds of slechts was, Hij en ik.
Met die gedachte,
sloot ik mijn ogen.
Zette mijn hoofd op 0 procent.
Niemand kon mij nu nog storen. want alle tijd van de wereld,
staat nu aan mijn kant.
Er zijn geen wolken te zien, niets behalve een eindeloze blauwe vlakte zonder enige vlekken. Zelfs geen mens in de buurt, daar was ik blij om. Want ook al waren er geen wolken, de zelfde gevolgen hadden mijn ogen. Op hun weg om uit te barsten in hevige donder wat bij mensen een eeuwige indruk zou kunnen achter laten. Er is wel een vreemde man bij me. Ik weet alleen zijn naam niet ,dat is oké, zolang hij mij maar niet kent.
“Dat is dan $50,- dollar jonge dame.” Is wat een onbekende man zei, maar toen hij naar mij keek zei hij.
“Vergeet het maar, zo is het goed.” en knip oogde terug naar mij, hij deed het alleen zoals het normaal was bedoeld. Maar meer met bezorgende blik. Zou hij mij hebben gezien?
Ik vraag het mezelf af. Na dat moment stapte ik uit de auto. En zodra hij weg reed begon ik zo hard te rennen als ik kon. In de droge woestijn, waar het nooit regende. En de meeste mensen nog nooit regen hebben gezien, zag ik zelf wel een plaatselijke bui die ik zal verbergen tot in de eeuwigheid. niemand het ooit kunnen na vragen want het zal verborgen worden in de oude rust plaats met mij. Waar ik hem op een dag weer zal ontmoeten, ook al is het de reden waarom ik ben weggegaan.
Waarneer ik aankwam dacht ik...
“Zal hij me vergeten, houd hij misschien nog van me?” Met een expressie op mijn gezicht die mijn gedachte verraadde.
Maar voordat ik mijn ogen kon dicht knijpen hoorde ik een aantal voetstappen de rust plaats binnenkomen ook wel genoemd als tombe.
“Natuurlijk doet hij dat niet! En als hij er alleen al aan denkt dan sla ik hem zo hard op z’n kop dat hij..” Maar de eerste stem haar zin werd afgebroken door de volgende.
“We begrijpen je punt al Semmao, en je hebt gelijk!” Was wat de tweede stem zei.
“Meru jij altijd met je verkeerde aanmoedigingen. Waarneer leer je het nou ‘s…” En de laatste stem zuchten, ik herkende ook nog alle drie de stemmen, maar of ik dat wilde ben ik nog steeds niet zeker van.
“Semmao,Meru,Akurem? Wat doen jullie hier en hoe vonden jullie me?” Was wat ik zei met een trillende stem.
Ze legde me uit dat ze me waren achtervolg om te vragen of ik het wel zeker wist. Omdat vele mensen ook ongerust waren zoals Mana en Musad Magician. Ze proberen zelfs Joey en Yugi bezig te houden zodat ze nog van niks weten. Ook Seto was erg bezorgt op zijn eigen Kaiba-achtige manier.
“Maar dit gaat over mij!” schreeuwde ik zo hard mogelijk.
“Mijn leven..Mijn beslissing!” Was wat er tenslotte uit mijn mond kwam, met regendruppels die over beide wangen rolden. Ook met die woorden schoof ik de deksel van de tombe af.
“Vaarwel.” En ik keek hun bezorgde gezichten nog één laatste keer aan met kwaaie ogen die vuur spuwden. En vervolgens klom ik in de koude tombe. Waar ik voor altijd zal liggen.“Dat is het beste..” Zei ik tegen mezelf. Ik vroeg me af of ze het hadden over dat hij me zal niet zal vergeten of dat hij niet van me houd. Dat deed me erg aan hem denken ,hoe we elkaar ontmoette, hoe we samen leefde, de vrolijke en sombere tijden. En nog steeds niemand weet of het iets goeds of slechts was, Hij en ik.
Met die gedachte,
sloot ik mijn ogen.
Zette mijn hoofd op 0 procent.
Niemand kon mij nu nog storen. want alle tijd van de wereld,
staat nu aan mijn kant.
Comments
You are not authorized to comment here. Your must be registered and logged in to comment