Chapter 15 - Het is onze beurt

~It’s our move~

Het was mijn bedoeling dat ik die dag zou uitslapen, helaas kon ik dat nooit. Atem had daar zo te zien de dagen daarvoor geen last van, alleen vandaag werd dat verstoord. Er stond een jongen beneden te schreeuwen door de stad met pamfletten, het was niet verstaanbaar vanaf deze hoogte om te horen wij hij zei. Atem interesseerde het niet en gooide iets naar beneden, dat iets was een wekker. Ondertussen hield de jongen nog niet op en ging Atem zo te zien persoonlijk naar beneden. Ik ging maar met hem mee voor het geval dat.

“Wat ben je in ra’s naam aan het doen! Het is net zeven uur geweest.” De jongen gaf een pamfletten aan Atem en ging er snel vandoor. Hij las het en begon vervolgens stiekem te lachen.

“Kom Meru, ga snel douchen en je aankleden. Dan redden we het misschien nog net!” Hij verfrommelde het papier waardoor ik het niet meer kon lezen, dus deed ik maar wat hij wilde. Waarneer hij na mij had gedoucht greep hij mijn hand en begon te rennen met een dueldisk om zijn arm en een rugzak. Wat zou het allemaal te betekenen hebben? Al snel had ik door dat we naar de Gamehal gingen.

“Couple duelling..” Las ik zachtjes op.

“Weet je dit wel zeker Yami?” Zo noemde ik hem maar altijd als er meerdere mensen bij waren. Hij wil zijn naam liever privé houden namelijk.

“Ik weet dat we geen echt koppel zijn zoals zij bedoelen maar..Ik denk dat we een goed team vormen Meru!” Hij gaf mij een knip oog en stak zijn duim omhoog.

“Als jij het zegt, vertrouw ik daar volledig op.” En gaf hem terug wat hij mij gaf.

“It’s time to duel!” Zeiden we samen in koor en gingen ons snel opgeven.

Het bleek een toernooi te zijn die de gehele dag duurde, het waren de wel bekende ‘dubbel duels’ waarvan ik wel eerder had gehoord. Atem had gelukkig ook een dueldisk voor mij mee genomen, anders konden we niet eens mee doen. Er waren al een aantal koppels aan het duelleren waarneer wij ons aan het aanmelden waren, ik hoop echt dat we hiermee iets verder komen met mijn onbeantwoorde gevoelens zei ik tegen mezelf. Zou hij ook iets voor mij voelen aangezien hij me hier mee naar toe neemt? Waarschijnlijk doet hij het gewoon voor de lol, dus ik zal me best doen.

Ineens hoorden ik een stem die mij bekend voor kwam en ook druk bezig was met duelleren.

“Go Redye’s val aan!” Die stem, doen alsof hij al weet dat hij gaat winnen, redeye’s, Ja dat moet Joey wel zijn. Maar met wie ?

“Wat?! Yami moet je eens kijken, waarom duelleren Joey en Yugi hier samen ?” En ik trok zijn kop de richting op waar ze stonden te duelleren.

“Waarschijnlijk ook voor de lol zoals wij, zoek er maar niks achter. Maar ik heb de kaartjes dus kom je? We moeten naar zo te zien stage 15.” Ik liep maar met hem mee maar toch nog half achterom gekeken, want hier niks achterzoeken kan ik niet.

Het duelleren verliep vlekkeloos aangezien Atem natuurlijk niet voor niks tot de koning der spellen is benoemd. Tot dat ik met mijn grote mond een verkeerde zet maakte.

“Sorry Yami! Ik wilde helpen maar…”

“Meru onthoud,het is gewoon een spelletje en voor de lol.”

“Mij bij duelist kingdom en battle city deed jij het ook zo serieus.”
“Maar dat heb ik je toch uitgelegd Meru, daar moest ik wel.”

“Dat is waar, maar ik wil gewoon niet dat je door mij je goeie naam verliest...” Atem keek toen een beetje boos naar me maar draaide zich weer om, om zijn zet te doen. Maar zoals ik al gemerkt had stonden we op het punt om te verliezen aangezien ik geen monsters meer had.

“Sorry Yami...” En ik durfde hem even niet meer aan te kijken terwijl de tegenstander bij mij de vernietigende aanval deed. Zo te zien was het koppel erg gelukkig dat ze hadden gewonnen. Alleen de jongen maakte er een groot punt van.

“Ik, Gariu heb eindelijk de koning der spellen verslagen yeah!”” en hij sprong in de lucht waardoor zijn pet van zijn hoofd af viel.

“Goed gedaan Gariu.” Zei Yami en gaf hem een hand.

“Je was zelf ook niet al te slecht en ik denk ook dat als zij die zet niet had gedaan je had gewonnen.” En bij die woorden keek Yami naar mij.

“Meru? Is alles goed?” Hij haalde één wenkbrauw op van verbazing.

“Met mij? Jahoor het is prima. Het is alleen…Dat je door mij nu misschien wel je titel kwijt bent” En ik wilde kijken in zijn paarse ogen zoals ik wel vaker deed, alleen deze keer kon dat niet.

“Yami, heb je één contact lens in want één oog is groen?” Hij deed toen snel zijn blonde plukken voor het oog.

“Niet op letten, maar je moet je geen zorgen daarover maken. Het gaat er mij om dat we lol hebben en die titel kan mij gestolen worden.” Hij zei het wel als de Atem die ik kenden, toch was het anders.

Omdat we uit het toernooi lagen gingen we kijken of Joey en Yugi vindbaar waren. Helaas na een half uur zoeken gaven we het op en besloten we nog even naar het park te gaan. Ik maakte me zorgen over zijn oog want na een tijd zag ik dat het dus geen lens was, maar zijn andere paarse oog was ook geen lens. Hij gedroeg zich normaal alleen toch wel met wat meer woede die toch van zich afkwam.

“Yami weet je zeker dat alles goed is?” Vroeg ik voorzichtig.

“Vraag niet zoveel!” Schreeuwde hij met een menende toon waarbij hij ook in mijn hand kneep. Maakt het hem toch uit of is dit iets nieuws? Net zoals al die rare dingen die bij mij zijn gebeurd. Of vraag ik echt teveel.

You are not authorized to comment here. Your must be registered and logged in to comment