Chapter 21 - Nooit geweten
Submitted October 20, 2007 Updated October 30, 2007 Status Complete | Herrineringen komen terug en het verleden komt dichterbij, zijn hun iets goeds of slechts? Wie komt erachter en wie zal het stoppen? Of zullen zij het zelf tegenhouden? Vragen worden hier beantwoord. Seizoen 1!
Category:
Anime/Manga » Yu-Gi-Oh! series » Groups/Couples |
Chapter 21 - Nooit geweten
Chapter 21 - Nooit geweten
~Never knew~
We hadden nog zeker 4 weken voordat de vakantie voorbij was, het werd alleen lastig om iets te doen deze dagen. En dat probleem is, Atem.
“Kommm, wordt nou wakker Atem! Anders moeten we ons zo gaan haasten.” Atem gaapten en draaide zich weer om.
“Je laat me geen andere keus..” Ik duwde het matras om zodat je een harde knal hoorden.
“Moest je me nou echt uit bed gooien Meru?” En Atem wreef nog in zijn oog van slaap.
“Atem! Niet zo laks, ga de douche in.” Zo was ik de hele ochtend bezig met hem aan de gang te krijgen, in iedergeval wist ik nu:Hij is geen ochtend mens. Helaas.
Ik pakte de laatste benodigdheden in, greep Atems hand en trok hem snel naar buiten.
“Meru, Meru!? Waar wil je toch zo vroeg al heen.”
“Geen vragen stellen, sneller lopen! De bus komt er al aan.”
“De bus waarheen?” Op die vraag kon ik natuurlijk wachten, maar ik deed alsof ik het niet hoorden vanwege het snelle lopen. Het was 2 a 3 uur reis tijd, Atem was alweer inslaap gevallen, en ik had de fotocamera van Tea geleend, oké gestolen. Maar ik geef hem terug, dat beloof ik. Waarneer de bestemming dichterbij kwam werd Atem langzaam wakker waardoor ik het geen verrassing meer kon houden.
“Gaan we daar echt heen? Dat is zo lang geleden. De laatste keer dat ik in dat pretpark was, was met Tea. De tijd dat ik nog een lichaam deelden met Yugi. Ik heb gehoord dat het aardig is veranderd sinds dat ongeluk van toen.” Ik kon niet geloven dat dat ongeluk, precies hun waren. Ik was er die dag namelijk ook met school reisje, jammer dat ik hem toen nog niet had opgemerkt.
Toen de bus stopte was het Atem die mij naar buiten wierp, in plaats van ik hem.
Waarneer we eenmaal in het park waren gingen we eerst zitten aan het zwembad om te ontbijten.
“Jezus, Meru. Hoeveel chocopasta heb je op de broodjes gedaan?”
“Ehhh, één pot netjes verdeeld over 6 broodjes..?”
“Ben je..” En je hoorde een plons voordat hij verder commentaar kon geven.
“Niet zeuren, door eten. Ik wil heel het park door, vandaag nog.” Toen ik dat eenmaal had gezegd klonk het best bot, maar het was toch als grapje bedoeld.
Het duurde ongeveer anderhalf uur en we hadden al een kwart van het park door, meeste mensen waren namelijk nu pas op vakantie naar het buitenland. Reien waren er dus niet echt te bekennen.
“Atem, ik daag je uit. Deze achtbaan drie keer achter elkaar, en wie er het eerste kotst zorgt voor het avond eten.”
“Deal!”
Maar na het 2de rondje rende Atem al naar de toilet. Het gekke alleen was dat hij de toiletten inging en meteen uitrenden om vlak naast de ingang te kotsen. Waarneer ik een kijkje nam begreep ik waarom, was het mogelijk? Dat was de vraag.
“Atem, zag jij net was ik zag..?”
“Wilde ik het zien dan?” Zei hij op een sarcastische toon.
“Kom, we achtervolgen ze een stukje.” Dat was ook het plan, wat ons later diep in de nesten bracht. Ze gingen het spookhuis in wat een karretje voor vier personen is. Eenmaal ingestapt begon ons plan. Ik tikte op de rug voor mij.
“Is er iets Yuug?”
“Nee, hoezo Joey?” En hij kroop dichter tegen hem aan, wat er toch verbijsterend schattig uit zag.
“Meru wacht met de volgende stap, ik weet iets beters.” Fluisterde Atem mij. Hij kroop langzaam langs de stang die niet ver genoeg dicht was vanwege mij. Hij hing een stuk over Joey en Yugi, en maakte vervolgens een snelle foto waarneer zij elkaar romantisch in de ogen keken.
“Hebbes!”
“Yami?!” Riepen Joey en Yugi in koor terwijl ze meer op tomaten leken als mensen.
“Meru is hier dan zeker ook he?” Zei Joey op een verdachte manier.
Eenmaal waarneer dat werd gezegd werd geen woord meer gesproken. Wat zou joey ermee bedoelen? Het was in ieder geval niks goeds.
Vervolgens toen we waren uitgestapt werd ik geblinddoekt, en Atem waarschijnlijk ook.
We werden geleid ver weg van het spookhuis. Eenmaal een stuk verder weg waarbij ik water hoorden werd er ook gegiecheld. Joey en Yugi verlieten ons even en we werden verder geleid door een grote hand, waar we terecht kwamen wiebelden het een beetje.
“Jullie kunnen zitten, en waarneer je zachtjes muziek hoort mag je pas je blinddoek af doen.”
Dat deden we ook. Meteen toen ik het zag werd mijn gezicht knal rood en schoten de tranen in mijn ogen. Ik hoopte zo erg dat dit plan van Joey en Yugi zou werken. Langzaam pakte ik Atems hand die nog licht in shock was.
“Nu we toch in de meest vernederende attractie zitten, waarom dan niet mee doen? Het zijn tenslotte de zwanenbootjes, een traditie voor alle koppels die hier komen.”
“Maar Meru…Wij zijn geen..” Ik wist natuurlijk dat we niet meer dan vrienden waren, maar toch moest ik hem een zoen geven wat zo goed als vanzelf ging. Maar ineens hoorden ik een flits afgaan.
“Joey dit is niet leuk!” Maar tot verbazing was het Joey niet, of Yugi. Het was van de attractie zelf. Gelijk daarna was het afgelopen en stapten we beide uit, volgens mij voelden we ons alle bij niet bepaald comfortabel. Atem zei ook niks anders dan.
“Ik ben zo terug.” Zonder enig herkenbare emotie er in. Waarneer hij weg naar de toilet liep kocht ik snel de foto die was gemaakt.
“Dankjewel Joey..Yugi.” Dit deed mij uit eindelijk het incident in Egypte vergeten, hopelijk kan Atem het toch accepteren dat ik meer wil dan alleen vriendschap, net zoals Joey en Yugi nu hebben gedaan.
We hadden nog zeker 4 weken voordat de vakantie voorbij was, het werd alleen lastig om iets te doen deze dagen. En dat probleem is, Atem.
“Kommm, wordt nou wakker Atem! Anders moeten we ons zo gaan haasten.” Atem gaapten en draaide zich weer om.
“Je laat me geen andere keus..” Ik duwde het matras om zodat je een harde knal hoorden.
“Moest je me nou echt uit bed gooien Meru?” En Atem wreef nog in zijn oog van slaap.
“Atem! Niet zo laks, ga de douche in.” Zo was ik de hele ochtend bezig met hem aan de gang te krijgen, in iedergeval wist ik nu:Hij is geen ochtend mens. Helaas.
Ik pakte de laatste benodigdheden in, greep Atems hand en trok hem snel naar buiten.
“Meru, Meru!? Waar wil je toch zo vroeg al heen.”
“Geen vragen stellen, sneller lopen! De bus komt er al aan.”
“De bus waarheen?” Op die vraag kon ik natuurlijk wachten, maar ik deed alsof ik het niet hoorden vanwege het snelle lopen. Het was 2 a 3 uur reis tijd, Atem was alweer inslaap gevallen, en ik had de fotocamera van Tea geleend, oké gestolen. Maar ik geef hem terug, dat beloof ik. Waarneer de bestemming dichterbij kwam werd Atem langzaam wakker waardoor ik het geen verrassing meer kon houden.
“Gaan we daar echt heen? Dat is zo lang geleden. De laatste keer dat ik in dat pretpark was, was met Tea. De tijd dat ik nog een lichaam deelden met Yugi. Ik heb gehoord dat het aardig is veranderd sinds dat ongeluk van toen.” Ik kon niet geloven dat dat ongeluk, precies hun waren. Ik was er die dag namelijk ook met school reisje, jammer dat ik hem toen nog niet had opgemerkt.
Toen de bus stopte was het Atem die mij naar buiten wierp, in plaats van ik hem.
Waarneer we eenmaal in het park waren gingen we eerst zitten aan het zwembad om te ontbijten.
“Jezus, Meru. Hoeveel chocopasta heb je op de broodjes gedaan?”
“Ehhh, één pot netjes verdeeld over 6 broodjes..?”
“Ben je..” En je hoorde een plons voordat hij verder commentaar kon geven.
“Niet zeuren, door eten. Ik wil heel het park door, vandaag nog.” Toen ik dat eenmaal had gezegd klonk het best bot, maar het was toch als grapje bedoeld.
Het duurde ongeveer anderhalf uur en we hadden al een kwart van het park door, meeste mensen waren namelijk nu pas op vakantie naar het buitenland. Reien waren er dus niet echt te bekennen.
“Atem, ik daag je uit. Deze achtbaan drie keer achter elkaar, en wie er het eerste kotst zorgt voor het avond eten.”
“Deal!”
Maar na het 2de rondje rende Atem al naar de toilet. Het gekke alleen was dat hij de toiletten inging en meteen uitrenden om vlak naast de ingang te kotsen. Waarneer ik een kijkje nam begreep ik waarom, was het mogelijk? Dat was de vraag.
“Atem, zag jij net was ik zag..?”
“Wilde ik het zien dan?” Zei hij op een sarcastische toon.
“Kom, we achtervolgen ze een stukje.” Dat was ook het plan, wat ons later diep in de nesten bracht. Ze gingen het spookhuis in wat een karretje voor vier personen is. Eenmaal ingestapt begon ons plan. Ik tikte op de rug voor mij.
“Is er iets Yuug?”
“Nee, hoezo Joey?” En hij kroop dichter tegen hem aan, wat er toch verbijsterend schattig uit zag.
“Meru wacht met de volgende stap, ik weet iets beters.” Fluisterde Atem mij. Hij kroop langzaam langs de stang die niet ver genoeg dicht was vanwege mij. Hij hing een stuk over Joey en Yugi, en maakte vervolgens een snelle foto waarneer zij elkaar romantisch in de ogen keken.
“Hebbes!”
“Yami?!” Riepen Joey en Yugi in koor terwijl ze meer op tomaten leken als mensen.
“Meru is hier dan zeker ook he?” Zei Joey op een verdachte manier.
Eenmaal waarneer dat werd gezegd werd geen woord meer gesproken. Wat zou joey ermee bedoelen? Het was in ieder geval niks goeds.
Vervolgens toen we waren uitgestapt werd ik geblinddoekt, en Atem waarschijnlijk ook.
We werden geleid ver weg van het spookhuis. Eenmaal een stuk verder weg waarbij ik water hoorden werd er ook gegiecheld. Joey en Yugi verlieten ons even en we werden verder geleid door een grote hand, waar we terecht kwamen wiebelden het een beetje.
“Jullie kunnen zitten, en waarneer je zachtjes muziek hoort mag je pas je blinddoek af doen.”
Dat deden we ook. Meteen toen ik het zag werd mijn gezicht knal rood en schoten de tranen in mijn ogen. Ik hoopte zo erg dat dit plan van Joey en Yugi zou werken. Langzaam pakte ik Atems hand die nog licht in shock was.
“Nu we toch in de meest vernederende attractie zitten, waarom dan niet mee doen? Het zijn tenslotte de zwanenbootjes, een traditie voor alle koppels die hier komen.”
“Maar Meru…Wij zijn geen..” Ik wist natuurlijk dat we niet meer dan vrienden waren, maar toch moest ik hem een zoen geven wat zo goed als vanzelf ging. Maar ineens hoorden ik een flits afgaan.
“Joey dit is niet leuk!” Maar tot verbazing was het Joey niet, of Yugi. Het was van de attractie zelf. Gelijk daarna was het afgelopen en stapten we beide uit, volgens mij voelden we ons alle bij niet bepaald comfortabel. Atem zei ook niks anders dan.
“Ik ben zo terug.” Zonder enig herkenbare emotie er in. Waarneer hij weg naar de toilet liep kocht ik snel de foto die was gemaakt.
“Dankjewel Joey..Yugi.” Dit deed mij uit eindelijk het incident in Egypte vergeten, hopelijk kan Atem het toch accepteren dat ik meer wil dan alleen vriendschap, net zoals Joey en Yugi nu hebben gedaan.
Comments
You are not authorized to comment here. Your must be registered and logged in to comment