Chapter 25 - Ik wil...
Submitted October 20, 2007 Updated October 30, 2007 Status Complete | Herrineringen komen terug en het verleden komt dichterbij, zijn hun iets goeds of slechts? Wie komt erachter en wie zal het stoppen? Of zullen zij het zelf tegenhouden? Vragen worden hier beantwoord. Seizoen 1!
Category:
Anime/Manga » Yu-Gi-Oh! series » Groups/Couples |
Chapter 25 - Ik wil...
Chapter 25 - Ik wil...
~Wanting to...~
“Met deze vrienden aan mijn zijde leek de tijd wel te vliegen!” Dat was het enige wat ik opschreef, ik was te zenuwachtig. Over 2 dagen ging ik naar de film “The cursed mummy” En ik ging zo naar Mai en Tea voor tips.
Ik draaide me om om mijn dagboek weg te zetten maar in eens schrok ik omdat Joey en Yugi pal achter me stonden.
“De tijd lijkt wel te vliegen!” Zei Joey plotseling op een flauwe toon en greep vervolgens mijn dagboek.
“Kijk Meru, je dagboek kan ook vliegen.” En Joey gooide mijn dagboek over naar Yugi.
Zo bleef dat een tijd door gaan tot dat Atem boven kwam.
“Kom op jongens, hou op met dat kinderachtige gedoe.”
“Hey, moest jij vandaag niet eerder op je weg zijn Atem?” Zei Joey.
“Aaaaah! Hij ontslaat me zo nog!” En Atem schraapte snel al zijn spullen voor het werk bij elkaar.
“Maar ik heb je ontbijt en lunch nog niet gemaakt.”
“Maak je geen zorgen, ik koop daar wel wat!” En hij trok de deur achter zich dicht.
“Zeg, waarom zijn jullie ineens zo close?”
“Nou ehm..We gaan samen naar de bios, daarom moet Atem ook wat eerder komen en later weg gaan zodat hij de kaartjes gratis krijgt.” En ik begon langzaam aan te blozen terwijl Joey mijn dagboek terug zette.
“Zijn wij dan niet uitgenodigd?!” Riepen Joey en Yugi in koor.
“Ik zal het vragen, maar ik beloof niks.”
Het was al 7 uur ’s avonds en Atem was nog steeds niet thuis.
“Ik begin me nu wel zorgen te maken.” Zei ik tegen Joey en Yugi.
“Ach, het is vast niks.” En Joey ging weer verder met eten terwijl Yugi ook bezorgt keek.
En ineens ging de telefoon die mij antwoord gaf op mijn vraag.
“Ik kom er zo snel mogelijk aan…” Ik rende zo snel als ik kon het huis uit en ging naar de bioscoop.
“Yami!” Riep ik en ging snel naast hem zitten.
“Wat is er precies gebeurt?!” En de tranen stonden alweer in mijn ogen.
“Hij was gewoon aan het werk maar ineens viel hij achterover toen hij net wat dozen had gesjouwd na...”
“Hij wordt wakker!” Ik probeerde te stoppen met huilen en voorzichtig tegen hem te praten.
“Yami, gaat het?” En het bleek gewoon mijn verbeelding te zijn.
“Wat staan jullie daar nou?! Bel een ambulance, alsjeblieft. Ik wil hem niet kwijt…” En dat deden ze vervolgens, de mannen die er aan kwamen zeiden dat ze veel eerder hadden moette bellen. Het bleek een kritieke toestand te zijn, ik was in iedergeval blij dat ik mee kon in de ambulance. Het voelde alleen verschrikkelijk dat ik er niks, maar dan ook echt niks tegen kon doen. Behalve hopen.
“Met deze vrienden aan mijn zijde leek de tijd wel te vliegen!” Dat was het enige wat ik opschreef, ik was te zenuwachtig. Over 2 dagen ging ik naar de film “The cursed mummy” En ik ging zo naar Mai en Tea voor tips.
Ik draaide me om om mijn dagboek weg te zetten maar in eens schrok ik omdat Joey en Yugi pal achter me stonden.
“De tijd lijkt wel te vliegen!” Zei Joey plotseling op een flauwe toon en greep vervolgens mijn dagboek.
“Kijk Meru, je dagboek kan ook vliegen.” En Joey gooide mijn dagboek over naar Yugi.
Zo bleef dat een tijd door gaan tot dat Atem boven kwam.
“Kom op jongens, hou op met dat kinderachtige gedoe.”
“Hey, moest jij vandaag niet eerder op je weg zijn Atem?” Zei Joey.
“Aaaaah! Hij ontslaat me zo nog!” En Atem schraapte snel al zijn spullen voor het werk bij elkaar.
“Maar ik heb je ontbijt en lunch nog niet gemaakt.”
“Maak je geen zorgen, ik koop daar wel wat!” En hij trok de deur achter zich dicht.
“Zeg, waarom zijn jullie ineens zo close?”
“Nou ehm..We gaan samen naar de bios, daarom moet Atem ook wat eerder komen en later weg gaan zodat hij de kaartjes gratis krijgt.” En ik begon langzaam aan te blozen terwijl Joey mijn dagboek terug zette.
“Zijn wij dan niet uitgenodigd?!” Riepen Joey en Yugi in koor.
“Ik zal het vragen, maar ik beloof niks.”
Het was al 7 uur ’s avonds en Atem was nog steeds niet thuis.
“Ik begin me nu wel zorgen te maken.” Zei ik tegen Joey en Yugi.
“Ach, het is vast niks.” En Joey ging weer verder met eten terwijl Yugi ook bezorgt keek.
En ineens ging de telefoon die mij antwoord gaf op mijn vraag.
“Ik kom er zo snel mogelijk aan…” Ik rende zo snel als ik kon het huis uit en ging naar de bioscoop.
“Yami!” Riep ik en ging snel naast hem zitten.
“Wat is er precies gebeurt?!” En de tranen stonden alweer in mijn ogen.
“Hij was gewoon aan het werk maar ineens viel hij achterover toen hij net wat dozen had gesjouwd na...”
“Hij wordt wakker!” Ik probeerde te stoppen met huilen en voorzichtig tegen hem te praten.
“Yami, gaat het?” En het bleek gewoon mijn verbeelding te zijn.
“Wat staan jullie daar nou?! Bel een ambulance, alsjeblieft. Ik wil hem niet kwijt…” En dat deden ze vervolgens, de mannen die er aan kwamen zeiden dat ze veel eerder hadden moette bellen. Het bleek een kritieke toestand te zijn, ik was in iedergeval blij dat ik mee kon in de ambulance. Het voelde alleen verschrikkelijk dat ik er niks, maar dan ook echt niks tegen kon doen. Behalve hopen.
Comments
You are not authorized to comment here. Your must be registered and logged in to comment